We willen onze overleden leerlingen dicht bij ons houden.

Een boom planten: het vergt wel wat werk. Je neemt een schop, je graaft een put, je plant de boom, je geeft water en je wacht. Dat is toch de standaardprocedure?

Maar hoeveel bomen worden standaard geleverd? En hoeveel putten zijn voorspelbaar? Wie graaft, die weet het wel: je vindt altijd meer dan je zocht. Dikwijls dus stenen: vervelende stenen. Je schop schampt er op af, je houweel weet er geen raad mee. Je zou wel een put zonder stenen wensen. Zo’n strandput, waar je moeiteloos kan blijven graven, tot aan de andere kant van de wereld. Tot er een ander besef groeit: geven die lastige stenen ook geen steun? Zal die steen er niet voor zorgen dat je boom terwijl hij groeit zijn wortels om die houvast klauwt, daardoor de stormwind trotseert die elke boom anders onherroepelijk uit het losse zand zou sleuren?

Een kleine boom en een mooi assortiment stenen. Ze passen bij elkaar: de ene vol levenssap, spurtend naar de zon, steeds breder en hoger, een welkome schaduw in de zomer, een schilderspalet in de herfst. En aan zijn voet die gewichtige, onverwoestbare stenen, glad of ruw, gekneusd of afgesleten … zoals jouw en mijn verdriet. Het is moeilijk te zeggen welk van beide je het meeste koesteren moet.

Wat nog ontbreekt: een houten bankje om te mijmeren, je gedachten te verliezen. Eén oog op de boom, één oog op de steen. En een hart dat beiden verbindt.

DBZ probeert verlieskunde een plek te geven op school. Letterlijk én figuurlijk. Er is een draaiboek waar we in nood kunnen op terugvallen, er is een stille plek gecreëerd waar iedereen zich even kan terugtrekken, er is een jaarlijkse herdenkingsviering in de maand november.